Sandrine Piau, Quatuor Psophos
Quintette imaginaire
Cross-overs en revisirentés zijn in de klassieke muziek bon ton, zeker bij artiesten van enige renommee die zich geroepen voelen om hun lezing van canoniek repertoire met de altijd gretige markt te delen. Ja, het is vaak tenenkrullend. De vraag dringt zich op: leent een topstuk zich wel tot vrije interpretatie? Moet je datgene wat zich in het collectieve geheugen heeft genesteld willen veranderen? Sandrine Piau en Quatuor Psophos verkennen dat mijnenveld op Quintette imaginaire: een album waarop liederen van Franz Schubert verschijnen als kamermuziek voor stem en strijkkwartet. Van half werk kan je het vijftal niet betichten: met Wandrers Nachtlied, Gretchen am Spinnrade en de Mignon-cyclus tapt de tracklist uit een vaatje grand cru.
De truc om van deze plaat te genieten: vergeet even Schuberts wonderlijke symbiose stem/piano en stap mee in het verhaal van Piau en Co. We kennen de Franse sopraan vooral als barok- en mélodie-specialiste, maar ook in deze muziek beklijft ze door de momentane focus waarmee ze elke lettergreep vastpakt, kauwt en proeft. De strijkers dreigen soms af te leiden van de transparantie van de schriftuur, maar het arrangement van Jacques Gandard speelt slim met het medium strijkkwartet en waagt zich niet al te ver van Schuberts instrumentale kamermuziek. Erlkönig plus een vleugje Forellenkwintet? Helemaal niet mis, uiteindelijk. (sta)