Arvo Pärt, de man van de stilte, op zijn lawaaierigst
Paavo Järvi © ullstein bild via Getty Images
Estonian Festival Orchestra o.l.v. Paavo Järvi
Arvo Pärt: Credo
Arvo Pärt wordt negentig en dus worden we deze week om de oren geslagen met Pärt-opnamen. Vox Clamantis nam bij ECM ’s mans vocale werken op, Deutsche Grammophon loste vrijdag de ode aan Arvo Pärt van pianist Georgijs Osokins. Helaas, deze recensent heeft ook maar één plaatsje per week en die hoofdvogel schiet Paavo Järvi af.
De dirigent neemt Credo als vertrekpunt voor een bloemlezing uit het symfonisch schoon van Arvo Pärt. Misschien niet meteen de muziek waar je de minimalist mee associeert – al is de versie voor kamerorkest van zijn topstuk Fratres zeker indrukwekkend. Dit zijn geprononceerdere, provocerende partituren, zoals de wringende openingsmaten van La Sindone. Credo zelf vertolken Järvi en het Estonian Festival Orchestra dan weer met de nodige uitdagendheid, waardoor het werk bij de partijtop van de Sovjet-Unie in het verkeerde keelgat schoot. Maar zelfs in alle orkestrale force laten de uitvoerders vooral ook voldoende witruimte. Bij Pärt is de nagalm altijd van opperste belang. (jc)