Gwendoline Blondeel, Quito Gato e.a.
Amor eterno
Zo hard verlangen dat het pijn doet. Peentjes zweten in het bijzijn van je crush. Je onaantastbaar voelen met je bestie. Aan diggelen gaan bij het verlies van een dierbare. Op haar eerste soloalbum legt Gwendoline Blondeel uiteenlopende vormen van liefde onder de loep. Met Quito Gato op vihuela, luit, theorbe en gitaar, harpspeelster Pernelle Marzorati, gambiste Mathilde Vialle, percussionist Laurent Sauron en een liedselectie die de renaissance en barok doorkruist, puzzelt de Belgische sopraan zich het gedroomde visitekaartje bij elkaar.
De regenboog aan emoties die zich verheft uit de liederen van onder meer Josquin des Prez, Clément Janequin, Juan del Encina en Marc-Antoine Charpentier is helemaal het pakkie-an van Blondeel, die al geruime tijd hoge ogen gooit zowel in oudemuziekmiddens als op operapodia wereldwijd. Haar stem is een pareltje – helder maar nooit hel, geraffineerd en gedoseerd, tegelijk passioneel en kwetsbaar. Het vertellen gaat haar zo naturel af dat ieder lied, in welk register dan ook, een tunneltje wordt voor empathie en mededogen. (sta)